Bøker av Marlies Vaz Nunes

Heeft een personage in jouw verhaal een machtig lichaam, ongewassen, vlasblond haar, verzonken, zielloze ogen, een wrede mond, een gebroken neus, sterke, behaarde armen, zware benen en grote voeten? Of ziet hij er heel anders uit? Als schrijver van verhalen moet je telkens weer een of meer personages opvoeren. Hoe zien die eruit? Wat voelen ze? Wat voor karakter hebben ze? Dit woordenboekje helpt je de personages te beschrijven, door voor ieder lichaamsdeel en andere belangrijke eigenschappen van ieder mens een uitgebreide lijst van geschikte bijvoeglijke naamwoorden te geven.

Menigeen die een geliefde of dierbare heeft verloren zal iets in de stukjes in dit boek herkennen en er hopelijk troost uit kunnen putten.Na de dood van haar geliefde schreef de auteur regelmatig korte stukjes of gedichtjes over waar ze tegenaan liep, hoe ze zich voelde of wat er in haar herinnering aan hem opkwam.

Gerrit is een goed en eerlijk vakman van begin veertig en vader van vijf kinderen, als hij begin jaren 1930 werkloos wordt. 'Valide bedelaars' beschrijft hoe hij zich door deze moeilijke tijd heen worstelt. De lezer is getuige van de ellende en armoede waarin hij en zijn gezin moeten leven en van zijn gevoelens van onmacht, vernedering en eenzaamheid. Om in leven te blijven, glijdt hij langzaam af over het hellend vlak van de moraal, zonder ooit echt te 'vallen'. Hij merkt dat hij 'zelfs' niet deugt als dief en weet op het laatst niet meer of hij daar nu blij om moet zijn of niet: de dieven hebben tenslotte meer te eten dan hij en zijn gezin. Als het uiteindelijk zo ver komt dat hij geen steun meer krijgt omdat drie van zijn kinderen 'genoeg' geld verdienen voor het huishouden, raakt hij in een diepe depressie: hoe kan hij, een man in de kracht van zijn leven, nu leven op het verdiende geld van zijn jonge kinderen? Dat gevoel van 'overbodig' zijn kan hij niet verkroppen. Wat moet hij doen?

Vanaf zijn twaalfde jaar was het Hendrik's grote wens om ooit eens een plaatsje te krijgen op een schip en naar zee te gaan. In 1910, als hij eenentwintig is, gaat die wens eindelijk in vervulling: hij gaat voor het eerst aan boord van een zgn "bom" een schip waarmee op de Noordzee op haring werd gevist. In "Een Amsterdammer ter haringvangst" vertelt hij op een humoristische wijze over zijn ervaringen op de bom en beschrijft hij nauwkeurig alle facetten van de haringvangst in die tijd. Het is een leerzaam boekje voor diegenen die over de haringvangst in die tijd willen weten, en geeft bovendien een goed beeld van het leven op zo'n schip aan het begin van de vorige eeuw.