Bøker utgitt av Indoeuropeanpublishing.com

5 Short Christmas stories by William Makepeace Thackeray. These stories offer an amusing and satirical look to the noble classes of the mid-1800's. If you enjoy Dickens, Twain, and other classic works, you will find these sketches entertaining. CONTENTS Mrs. Perkins's Ball Our Street Doctor Birch and His Young Friends The Kickleburys on the Rhine The Rose and the Ring William Makepeace Thackeray (18 July 1811 - 24 December 1863) was an English novelist of the 19th century. He was famous for his satirical works, particularly Vanity Fair, a panoramic portrait of English society. Thackeray's The Christmas Books of Mr. M. A. Titmarsh (1847-55) was published under his familiar pen name, M.A. Titmarsh. It is an anthology of five short novels, each of which criticises English nobility. It includes The Kickleburys on the Rhine, in which the author shares a steamer with an upper-class family. It also contains Mrs. Perkin's Ball, Our Street, Dr. Birch and His Young Friends, and The Rose and the Ring, a satirical story dealing with the lives and fates of four royal cousins.

Один из увлекательных исторических романов А. Е. Зарина (1862-1929), воссоздающих жизнь в России XVIII века. В романе Живой мертвец автор освещает события времен царствования императора Павла I.БИОГРАФИЯАндрей Ефимович Зарин (16 (28) мая 1862, Санкт-Петербург - 1929) - известный русский писатель и журналист. Старший брат писателя Фёдора Зарина-Несвицкого. Родился в семье литераторов - критика, переводчика и поэта Ефима Фёдоровича Зарина и прозаика Екатерины Ивановны Зариной. Учился в 3-й петербургской и виленской гимназии, с 1879 г. - в Виленском реальном училище. Самая ранняя из выявленных публикаций Несколько экономических вопросов в газете Виленский вестник (апрель 1881). С 1881 г. опубликовал ряд романов и повестей в иллюстрированных и других изданиях. С 1888 года А.Е. Зарин полностью посвятил себя литературной деятельности. Его произведения печатались более чем в 60 столичных и провинциальных изданиях. Он был ответственным редактором журналов Живописное Обозрение, Воскресенье, газет Обновлённая Россия, Современная жизнь, неофициально редактировал журналы Звезда и Природа и жизнь. А.Е. Зарин опубликовал более ста книг. Отдельными изданиями вышли романы Жизнь и сон (1891), Серые герои (1893), Дочь пожарного (1892), Силуэты (1897), На изломе (1901), Князь Теряев-Распояхин (1906), Власть земли (1912) и др, а также многочисленные сборники рассказов и повестей. Под псевдонимом А. Ефимов были напечатаны поэтический сборник Метеор (1893) и роман в стихах Вадим Незванов (1896). Перу А.Е. Зарина принадлежат тринадцать книг повестей, рассказов, очерков, посвящённых жизни русских царей и написанных к трёхсотлетию Дома Романовых, а также целая серия биографических очерков известных людей, изданных отдельными брошюрами. Андрей Зарин был одним из ведущих авторов-детективщиков дореволюционной России. В его творческом наследии множество исторических детективов, цикл произведений о расследованиях запутанных преступлений сыщиком Алексеем Романовичем Патмосовым. Книги с детективами А.Е. Зарина выходят и в наши дни. Умер Андрей Ефимович Зарин в 1929 году.

Один из увлекательных исторических романов А. Е. Зарина (1862-1929), воссоздающих жизнь в России XVIII века. В романе Живой мертвец автор освещает события времен царствования императора Павла I. БИОГРАФИЯАндрей Ефимович Зарин (16 (28) мая 1862, Санкт-Петербург - 1929) - известный русский писатель и журналист. Старший брат писателя Фёдора Зарина-Несвицкого. Родился в семье литераторов - критика, переводчика и поэта Ефима Фёдоровича Зарина и прозаика Екатерины Ивановны Зариной. Учился в 3-й петербургской и виленской гимназии, с 1879 г. - в Виленском реальном училище. Самая ранняя из выявленных публикаций Несколько экономических вопросов в газете Виленский вестник (апрель 1881). С 1881 г. опубликовал ряд романов и повестей в иллюстрированных и других изданиях. С 1888 года А.Е. Зарин полностью посвятил себя литературной деятельности. Его произведения печатались более чем в 60 столичных и провинциальных изданиях. Он был ответственным редактором журналов Живописное Обозрение, Воскресенье, газет Обновлённая Россия, Современная жизнь, неофициально редактировал журналы Звезда и Природа и жизнь. А.Е. Зарин опубликовал более ста книг. Отдельными изданиями вышли романы Жизнь и сон (1891), Серые герои (1893), Дочь пожарного (1892), Силуэты (1897), На изломе (1901), Князь Теряев-Распояхин (1906), Власть земли (1912) и др, а также многочисленные сборники рассказов и повестей. Под псевдонимом А. Ефимов были напечатаны поэтический сборник Метеор (1893) и роман в стихах Вадим Незванов (1896). Перу А.Е. Зарина принадлежат тринадцать книг повестей, рассказов, очерков, посвящённых жизни русских царей и написанных к трёхсотлетию Дома Романовых, а также целая серия биографических очерков известных людей, изданных отдельными брошюрами. Андрей Зарин был одним из ведущих авторов-детективщиков дореволюционной России. В его творческом наследии множество исторических детективов, цикл произведений о расследованиях запутанных преступлений сыщиком Алексеем Романовичем Патмосовым. Книги с детективами А.Е. Зарина выходят и в наши дни. Умер Андрей Ефимович Зарин в 1929 году.

Богомо́лье - повесть Ивана Шмелёва, написанная им в 1931 году в Париже. Автор создавал её параллельно с самым известным своим сочинением - романом Лето Господне. Книга снискала широкую популярность в кругах русской эмиграции, а в конце 1980-х годов была впервые и с большим успехом издана в России. Отойдя от описания в своих произведениях новой большевистской России, И. Шмелёв обратился к воспоминаниям, желая показать Россию утраченную. Автор вспоминает своё детство, прошедшее в дореволюционной Москве. С теплотой и искренностью он воссоздаёт атмосферу того времени, описывает своих близких, попутчиков и встречных людей, хозяйственный и православный уклад тогдашней жизни, природу, наполняя произведение рассказами об уже несуществующих вещах и понятиях, которые безошибочно создают образ ушедшего времени. (ru.wikipedia.org)

Человек из ресторана - повесть русского писателя Ивана Шмелёва, написанная в 1911 году и принёсшая писателю известность. В 1927 году была экранизирована в СССР без ведома автора (к тому времени эмигрировавшего во Францию). Повесть Шмелёва (которую сам автор и критика его времени часто называли романом) была опубликована в 1911 году в 36-м сборнике товарищества Знание (вместе с окончанием произведения Горького Матвей Кожемякин). Повесть посвящена жене писателя Ольге Александровне. Уже в 1920-е годы это произведение было переведено на испанский, голландский, шведский, немецкий, французский языки. По мнению исследователей, в качестве прототипа ресторана, в котором работает главный герой, выступил известный московский ресторан Прага. Известны три сравнительно полные первоначальные редакции повести, а также несколько отдельных набросков и фрагментов, которые хранятся в Рукописном отделе РГБ. В первой из редакций повесть называется Записки ресторанного лакея, в двух последующих - Под музыку; название Человек из ресторана повесть получила уже в окончательном варианте (изменено название было по совету Горького). При этом в ранних редакциях более прямо и подробно рассказывалось о нелегальной подпольной работе, которую ведут сын Скороходова и его товарищи, в том числе упоминалась газета Искра, которую читают в нелегальном кружке на квартире Скороходовых. (ru.wikipedia.org)

Человек из ресторана - повесть русского писателя Ивана Шмелёва, написанная в 1911 году и принёсшая писателю известность. В 1927 году была экранизирована в СССР без ведома автора (к тому времени эмигрировавшего во Францию). Повесть Шмелёва (которую сам автор и критика его времени часто называли романом) была опубликована в 1911 году в 36-м сборнике товарищества Знание (вместе с окончанием произведения Горького Матвей Кожемякин). Повесть посвящена жене писателя Ольге Александровне. Уже в 1920-е годы это произведение было переведено на испанский, голландский, шведский, немецкий, французский языки. По мнению исследователей, в качестве прототипа ресторана, в котором работает главный герой, выступил известный московский ресторан Прага. Известны три сравнительно полные первоначальные редакции повести, а также несколько отдельных набросков и фрагментов, которые хранятся в Рукописном отделе РГБ. В первой из редакций повесть называется Записки ресторанного лакея, в двух последующих - Под музыку; название Человек из ресторана повесть получила уже в окончательном варианте (изменено название было по совету Горького). При этом в ранних редакциях более прямо и подробно рассказывалось о нелегальной подпольной работе, которую ведут сын Скороходова и его товарищи, в том числе упоминалась газета Искра, которую читают в нелегальном кружке на квартире Скороходовых. (ru.wikipedia.org)

Հովհաննես Թումանյան (1869 - 1923թթ.) մեծ բանաստեղծ, արձակագիր, գրական, ազգային և հասարակական գործիչ։ Հովհաննես Թումանյանի ստեղծագործություններում մարմնավորված են հայ ժողովրդի հավաքական իմաստնությունն ու հանճարը, նրա տենչերն ու երազանքները։Թումանյանը բազմաժանր հեղինակ է, գրել է բանաստեղծություններ, պոեմներ, քառյակներ, բալլադներ, պատմվածքներ ու հեքիաթներ, ակնարկներ, քննադատական ու հրապարակախոսական հոդվածներ։ Նրա գործերը մեծ մասամբ գրված են ռեալիստական ոճով, երբեմն կենտրոնանալով իր ժամանակների ամենօրյա կյանքի վրա։ Ծնվելով Լոռվա Դսեղ գյուղում՝ Թումանյանը երիտասարդ տարիքում տեղափոխվեց Թիֆլիս, որն ամբողջ 19-րդ դարում և 20-րդ դարի սկզբներին Ռուսական կայսրությունում հայ մշակութային կյանքի կենտրոնն էր։ Շուտով նա հայտնի դարձավ հայկական հասարակության լայն շրջանակներին շնորհիվ իր պարզ, բայց բառացիկ պոետիկ ստեղծագործությունների միջոցով։

Ալեքսանդր Շիրվանզադեն (իսկական անունը` Ալեքսանդր Մինասի Մովսիսյան, Շիրվանզադե` Շիրվանի որդի) ծնվել է 1858թ. ապրիլի 18-ին Շամախիում (Ցարական Ռուսաստան, այժմ Ադրբեջանի տարածք): Մի քանի տարի Շամախիի հայոց թեմական ու ռուսական գավառական երկդասյան դպրոցներում սովորելուց հետո թողել է ուսումը և, ընտանիքին օգնելու նպատակով, մեկնել Բաքու, իսկ 1883-ին տեղափոխվել Թիֆլիս Շիրվանզադեին իբրև գրողի հռչակեց Նամուս վեպը(1885թ. )։ Այդ երկում արվեստի բացառիկ ուժով, մեծ դրամատիզմով է պատկերված գավառաքաղաքի խավարի թագավորությունը, հնից հեռացած, նորին չհասած մի հասարակություն, որը ամուր կառչած է հնին, նահապետականին։ Նամուս՝ այս է վեպի գրեթե բոլոր հերոսների գործողությունների ու վարքագծի հիմքը։ Նամուսի համար Բարխուդարը Սուսանին խլում է Սեյրանից, Սուսանը համաձայնվում է ամուսնանալ չսիրած տղամարդու հետ, Սեյրանը զրպարտում է Սուսանին և վերջապես նամուսի համար Ռուստամը սպանում է Սուսանին։ Տառապանքներ,ողբերգություններ, արյունահեղ վախճան ։ Ո՞վ է մեղավոր, ո՛չ ոք։ Հերոսներից յուրաքունչյուրը յուրօրինակ զոհ է։ Մարդը միջավայրի ստրուկն է և գործում է միջավայրի թելադրանքով

Գուրգեն Մահարին (իսկական ազգանունը Աճեմյան) ծնվել է 1903 թվականին Վան քաղաքում,ուսուցչի ընտանիքում։ Նախնական կրթությունն ստացել է տեղի Նորաշեն և Երեմեան դպրոցներում։ Մինչև Առաջին համաշխարհային պատերազմն ու հայոց Ցեղասպանությունը ունեցել է քիչ թե շատ անհոգ մանկություն։ Սակայն պատերազմը ինչպես ամբողջ հայության այնպես էլ նրա ճակատագիրը փոխեց։ Երբ թուրքերը հարձակվեցին Վանի վրա, նրանք փրկվելով կոտորածից կռվեցին մինչև ռուսական զորքի ժամանելը, սակայն ռուսական զորքը նահանջեց և նրանց հետ նահանջեցին նաև հայերը։ Մոր և եղբոր հետ գաղթել են Արևելյան Հայաստան, սակայն ճանապարհին կորցրել է նրանց Մեծացել է Երևանի ու Դիլիջանի որբանոցներում, հետո գտել կենդանի մնացած մորը և մյուս հարազատներին։ Որբանոցում ծանոթացել է Եղիշե Չարենցի հետ և սկսվել է ստեղծագործական կյանքը։ Սովորել է ԵՊՀ֊ի պատմա֊գրական ֆակուլտետում։ Մահարու տատը մահացել էր գաղթի ճանապարհին։ Հետագայում նա սիրով ու հումորով տատի մասին պատմել է իր Մանկություն վիպակում։ Որբանոցից հետո կյանքի հետագա թափառումների մասին պատմել է Պատանեկություն վիպակում։ Նա ճանաչվեց Մանկություն և Պատանեկություն ստեղծագործություններով։ Սակայն նրա գրական գործունեությունը ընդհատվեց 1936-ին Անհիմն մեղադրանքով, ստալինյան ռեպրեսիայի արդյունքում, Մահարին ևս աքսորվել է 1953-ին նա վերադարձել է Երևան և գրել իր ամենահայտնի ստեղծագործությունները՝ Ծաղկած փշալարեր վիպակ-հուշագրությունը և Այրվող այգեստաններ վեպը Գուրգեն Մահարին մահացել է 1969 թվականին Լիտվայում

Ակսել Բակունցը (Ալեքսանդր Ստեփանի Թևոսյան) ծնվել է 1899թ. հունիսի 13-ին Գորիսում Էջմիածնի Գևորգյան ճեմարանում սովորելու տարիներին էլ կատարել է գրական առաջին փորձերը Իր հայրենի երկրին, նրա մարդկանց, բնությանը, հող ու ջրին անսահմանորեն նվիրված մարդն ու քաղաքացին, մեծ գրողն ու արվեստագետը դարձավ ստալինյան բռնապետության զոհը Նա գնդակահարվեց Ծիծեռնակաբերդի բարձունքում 1937թ. ամառային մի օր` վաղ արշալույսին... 1927թ. լույս է տեսել նրա Մթնաձոր ժողովածուն, որտեղ նա պատկերել է հայ գյուղաշխարհի իրական կյանքը, գյուղաշխարհ, որի զավակն էր և որտեղ ապրում էր ինքը` գրողը Մթնաձորում մի կողմից նա տեսնում է կուսական բնության անկրկնելի գեղեցկություն, մարդկային հոգու անբիծ մաքրություն, մյուս կողմից` դառնություն ու ցավ, խավար ու տգիտություն Մթնաձորը մեծ աշխարհից կտրված մի ուրույն աշխարհ է, որտեղ մարդիկ այնքան հեռու են մեծ աշխարհից և որ լույսի ոչ մի շող չեն ստանում նրանից Բիրտ ուժն ու կամայականությունն են թագավորում այնտեղ, օրենք կոչվածը զենք է տիրողների ձեռքում Բակունցն ապրում է իր հերոսների ճակատագրով, որոնց մեջ, այնուամենայնիվ, ինչ-որ լուսավոր շող կա. այդ դաժան միջավայրում նրանք ստեղծում են իրենց կախարդական հեքիաթն ու ապրում են այդ հեքիաթի գույներով Բակունցը սիրում և հասկանում էր բնության լեզուն Նրա գրեթե բոլոր ստեղծագործություններում կան գունեղ ու կենդանի բնապատկերներ, որոնք ունեն քնարական շունչ ու հուզականություն

The four books of St. Augustin On Christian Doctrine (De Doctrina Christiana, iv libri) are a summary of exegetical theology to guide the reader in the understanding and interpretation of the Sacred Scriptures, according to the analogy of faith. The first three books were written A. D. 397; the fourth was added 426.

Ալեքսանդր Շիրվանզադեն (իսկական անունը` Ալեքսանդր Մինասի Մովսիսյան, Շիրվանզադե` Շիրվանի որդի) ծնվել է 1858թ. ապրիլի 18-ին Շամախիում (Ցարական Ռուսաստան, այժմ Ադրբեջանի տարածք): Մի քանի տարի Շամախիի հայոց թեմական ու ռուսական գավառական երկդասյան դպրոցներում սովորելուց հետո թողել է ուսումը և, ընտանիքին օգնելու նպատակով, մեկնել Բաքու, իսկ 1883-ին տեղափոխվել Թիֆլիս Ա. Շիրվանզադեի ստեղծագործությունների գլուխգործոցը Քաոս վեպն է, որը լույս է տեսել 1898-ին 1896-1897 թվականներին կրկին ուսումնասիրելով Բաքվի կյանքը՝ հեղինակը գրել է. Միջավայրն արտաքուստ փայլուն էր, ներքուստ՝ այլանդակ և ծայր աստիճան վտանգավոր, գոյացել էր մի այլանդակ քաոս, ուր սերը դեպի ոսկին ջնջել ու անհետացրել էր լույսը խավարից, բարոյականն անբարոյականից զատող բոլոր գծերը Վեպում պատկերվել է արդյունաբերական քաղաքը, ազատ ձեռնարկատիրական հարաբերությունների հաստատումը, բարոյական արժեքների անկումը և ստեղծվել սոցիալ-հոգեբանական սուր բախումների տեսարաններ, ինչպես նաև քննվել մարդկային ողբերգության պատճառներն ու ակունքները