Bøker utgitt av Indoeuropeanpublishing.com

CONTENTS: The Indian Song of Songs-Hymn to Vishnu; Sarga the First-The Sports of Krishna; Sarga the Second-The Penitence of Krishna; Sarga the Third-Krishna troubled; Sarga the Fourth-Krishna cheered; Sarga the Fifth-The Longings of Krishna; Sarga the Sixth-Krishna made bolder; Sarga the Seventh-Krishna supposed false; Sarga the Eighth-The Rebuking of Krishna; Sarga the Ninth-The End of Krishna's Trial; Sarga the Tenth-Krishna in Paradise; Sarga the Eleventh-The Union of Radha and Krishna, Miscellaneous Oriental Poems-; The Rajpoot Wife; King Saladin; The Caliph's Draught; Hindoo Funeral Song; Song of the Serpent Charmers; Song of the Flour-Mill; Taza ba Taza; The Mussulman Paradise; Dedication of a Poem from the Sanskrit; The Rajah's Ride; Two Books From the "Iliad of India"; The Great Journey; The Entry into Heaven; The Night of Slaughter; The Morning Prayer; Proverbial Wisdom from the Shlokas of the Hitopadesa

Երվանդ Օտյան (1869-1926), արևմտահայ գրող-երգիծաբան, լրագրող, հրապարակագիր։ 1882 թ. ընդունվել է Կ. Պոլսի Պերպերյան վարժարանը։ Մեկուկես տարի հետո ուսումը շարունակել է տանը՝ հրավիրված մանկավարժների ղեկավարությամբ։ Պատանի հասակից սովորել է լեզուներ, կարդացել է ընտանեկան հարուստ գրադարանի հայերեն և ֆրանսերեն գրքերը, համակվել ընտանիքում տիրող գիտության, արվեստի, գրականության պաշտամունքով։1896 թ. օգոստոսին, երբ Կ. Պոլսում սկսվել են հայկական ջարդերը, նա գաղտնի հեռացել է այնտեղից, եղել է Աթենքում, Կահիրեում, Փարիզում, Վիեննայում, Լոնդոնում, Բոմբեյում,իսկ 1908 թ. երիտթուրքական հեղափոխությունից հետո վերադարձել ծննդավայր 1915 թ. Մեծ եղեռնի ժամանակ աքսորվել է Դեր-Զոր։ Հրաշքով փրկվելով՝ 1918 թ. կրկին եկել է Կ. Պոլիս, 1922 թ. տեղափոխվել Բուխարեստ, 1924 թ.՝ Տրիպոլի (Լիբանան), 1925 թ.՝ Կահիրե, որտեղ վախճանվել է քաղցկեղից։ Թաղված է Մարմինա գերեգմանատանը։Հայ դասական արձակի գանձարանում նոր ու ծանրակշիռ ներդրում են Օտյանի ֆելիետոնները, պամֆլետները, Հեղափոխության մակաբույծները (1898-99) շարքի պատմվածքները, Պատերազմ և ... խաղաղություն (1911) վիպակները, Պրոպագանդիստը (1901) և եռամաս Ընկեր Բ. Փանջունի (Առաքելություն մը ի Ծապլվար, 1911, Ընկեր Բ. Փանջունի ի Վասպուրական և Իմ աշխարհայացքները, 1914, Ընկեր Բ. Փանջունի տարագրության մեջ, 1923) երգիծավեպերը։ Օտյանը երգիծանքի հզոր զենքով ծաղրել ու ձաղկել է ազգային այն գործիչներին, որոնք խոսքով ձևանում են հեղափոխական, հայրենասեր, ազգային հերոս, մինչդեռ գործնականում ոտնահարում, արատավորում են ամեն մի սուրբ գաղափար։

NTRODUCTION: The Origin and Purpose of Festivals-Ideas suggested by Christmas-Pagan and Christian Elements-The Names of the Festival-Foundation of the Feast of the Nativity-Its Relation to the Epiphany-December 25 and the Natalis Invicti-The Kalends of January-Yule and Teutonic Festivals-The Church and Pagan Survivals-Two Conflicting Types of Festival-Their Interaction-Plan of the Book.

Скве́рный анекдо́т - рассказ Ф. М. Достоевского. Рассказ написан в сатирическом ключе, с элементами гротеска.Впервые опубликован в журнале Время в 1862 году. У действительного статского советника Ивана Ильича Пралинского была идея, что если он будет гуманен, то люди полюбят его, будут ему верить, а, следовательно, будут верить в государственную реформу и полюбят её. Стало быть, его личные качества приобретают важное общественное значение.Зимним вечером, засидевшись в гостях, Иван Ильич, не дождавшись экипажа, пошёл домой пешком и случайно вышел к дому Пселдонимова, одного из своих мелких служащих. Там справляли свадьбу, и генерал, полный благородных намерений, зашёл поздравить молодых.Неожиданное появление высокого начальства парализовало гостей, ситуация становилась всё более неловкой как для окружающих, так и для самого генерала. Жених от пережитого был невменяем и находился на грани помешательства. В итоге размякший от собственного благодушия Иван Ильич, выпив лишнего, быстро опустился до уровня пьяной свадебной компании. Желая показать широту своих взглядов, Пралинский наталкивается на непонимание своих мотивов, и даже отчасти на оскорбления со стороны публики, пришедшей на свадьбу.Наутро проспавшийся чиновник испытал чувство такого стыда и омерзения, что с радостью и с каким-то особым удовольствием подписал просьбу вчерашнего жениха о переводе в другой департамент. В 1966 году режиссёрами Александром Аловым и Владимиром Наумовым по этому рассказу был снят одноимённый фильм. Фильм не вышел на экраны по цензурным соображениям. Впервые был показан публике лишь в 1987 году. (ru.wikipedia.org)

Фёдор Миха́йлович Достое́вский (30 октября [11 ноября] 1821, Москва, Российская империя - 28 января [9 февраля] 1881, Санкт-Петербург, Российская империя) - русский писатель, мыслитель, философ и публицист. Член-корреспондент Петербургской академии наук с 1877 года. Классик мировой литературы, по данным ЮНЕСКО, один из самых читаемых писателей в мире. Собрание сочинений Достоевского состоит из 12 романов, четырёх новелл, 16 рассказов и множества других произведений. Ранние произведения писателя, как и повесть Записки из Мёртвого дома, способствовали возникновению жанра психологической прозы. После смерти Достоевский был признан классиком русской литературы и одним из лучших романистов мирового значения, считается первым представителем персонализма в России. Творчество русского писателя оказало воздействие на мировую литературу, в частности на творчество ряда лауреатов Нобелевской премии по литературе, философов Фридриха Ницше и Жана-Поль Сартра, а также на становление различных психологических учений и экзистенциализма, его новелла 1864 года Записки из подполья считается одним из первых произведений экзистенциалистской литературы. К наиболее значительным произведениям писателя относятся романы великого пятикнижия. Многие известные произведения Достоевского многократно экранизировались и инсценировались в театре, ставились балетные и оперные постановки. (ru.wikipedia.org)

Րաֆֆի (Մելիք-Հակոբյան Հակոբ Մելիք-Միրզայի) - նշանավոր հայ գրող, հրապարակախոս, հասարակական գործիչ։ Ծնվել է Պարսկաստանի Սալմաստ գավառի Փայաջուկ գյուղում։ Նախնական կրթությունն ստացել է տեղի ծխական ուսումնարանում։ Հետագայում՝ 1847-ին, մեկնել է Թիֆլիս, ուսանել Կարապետ Բելախյանցի դպրոցում Այնուհետև ուսանել է ռուսական պետական գիմնազիայում ։ Սամվելը Րաֆֆիի պատմական վեպերից է։ Սամվելը գրվել է 1880-ական թվականներին։ Առաջին անգամ հրատարակվել է Թիֆլիսում, Մշակ ամսագրում։ Սամվելը համարվում է հայ գրականության լավագույն կոթողներից մեկը։ Նկարագրելով Հայաստանի ծանր վիճակը IV դարում՝ Րաֆֆին ձգտել է նկարագրել Հայաստանը XIX դարում, երբ այն գտնվում էր Թուրքիայի և Ռուսաստանի տիրապետության տակ։ Ցարական իշխանությունն այրում էր հայկական գրքերը, փակում եկեղեցիները և ոչնչացնում լեզուն։ Րաֆֆին չէր կարող լուռ նայել այդ ամենին։ Վեպը ներառված է հայկական ուսումնական ծրագրի մեջ։ Դրա հիմնական գաղափարներից են հայրենասիրությունը և ազատագրական պայքարի կոչը։ Բոլոր հերոսները հայրենասիրություն են խորհրդանշում, նույնիսկ կանայք, ովքեր (Աշխենը, Համազասպուհին, թագուհի Փառանձեմը) պատրաստ են իրենց արյունը թափել հանուն հայրենիքի։

Հովհաննես Թումանյան (1869 - 1923թթ.) մեծ բանաստեղծ, արձակագիր, գրական, ազգային և հասարակական գործիչ։ Հովհաննես Թումանյանի ստեղծագործություններում մարմնավորված են հայ ժողովրդի հավաքական իմաստնությունն ու հանճարը, նրա տենչերն ու երազանքները։ Թումանյանը բազմաժանր հեղինակ է, գրել է բանաստեղծություններ, պոեմներ, քառյակներ, բալլադներ, պատմվածքներ ու հեքիաթներ, ակնարկներ, քննադատական ու հրապարակախոսական հոդվածներ։ Նրա գործերը մեծ մասամբ գրված են ռեալիստական ոճով, երբեմն կենտրոնանալով իր ժամանակների ամենօրյա կյանքի վրա։ Ծնվելով Լոռվա Դսեղ գյուղում՝ Թումանյանը երիտասարդ տարիքում տեղափոխվեց Թիֆլիս, որն ամբողջ 19-րդ դարում և 20-րդ դարի սկզբներին Ռուսական կայսրությունում հայ մշակութային կյանքի կենտրոնն էր։ Շուտով նա հայտնի դարձավ հայկական հասարակության լայն շրջանակներին շնորհիվ իր պարզ, բայց բառացիկ պոետիկ ստեղծագործությունների միջոցով։

Բանաստեղծ, արձակագիր, հասարակական գործիչ Ավետիք Իսահակյանը ծնվել է 1875թ. հոկտեմբերի 30-ին Գյումրի քաղաքից ոչ հեռու գտնվող Ղազարապատ գյուղում Սովորել է Էջմիածնի Գևորգյան ճեմարանում, 1893-ին ընդունվել է Լայպցիգի համալսարան՝ որպես ազատ ունկնդիր 1897 -ին տպագրել է Երգեր և վերքեր բանաստեղծությունների առաջին գիրքը 1899-1906-ին ստեղծել է Հայդուկի երգեր բանաստեղծությունների շարքը, որը դարձավ հայ ֆիդայական պայքարի անդրանիկ արտահայտությունը հայ դասական պոեզիայի մեջ Եղեռնի ծանր պատկերներով են հագեցած նրա Ձյունն է եկել ծածկել հիմա..., Հայաստանին, Ահա նորեն գարուն եկավ բանաստեղծությունները Բանաստեղծը այդպես էլ չկարողացավ համակերպվել Հայաստանի մասնատման գաղափարին. ...մեռնեի Սևանը ցամաքած չտեսնեի, ապրեի Արարատը մերը տեսնեի..., - սրտի խոր կսկիծով ու ցավով կրկնում էր նա և հավատում, որ կգա ժամանակը, երբ հայ ժողովուրդը դարձյալ իր հացը կվաստակի հարազատ եզերքում 1926-ին պոետն այցելեց Խորհրդային Հայաստան և հրատարակեց բանաստեղծությունների իր նոր ժողովածուն և մի շարք պատմվածքներ։ 1930-ին կրկին մեկնում է արտասահման, իսկ 1936-ին վերջնականապես վերադառնում հայրենիք։ Մահացել է 1957թ. հոկտեմբերի 17-ին

Մովսես Խորենացին համարվում է հայ միջնադարյան պատմագրության ամենակարկառուն դեմքը՝ Պատմահայրը։ Հայ սերունդները մեծարել են նրան Պատմահայր, Մեծն Մովսես, Քերթողահայր, Տիեզերահռչակյալ և այլ պատվանուններով։ Խորենացու մասին կենսագրական տեղեկությունները քիչ են։ Դրանց մեծ մասը հաղորդում է ինքը՝ հեղինակը, իր Հայոց պատմության մեջ ։ Մովսես Խորենացին ծնվել է 5-րդ դարի սկզբին՝ մոտ 410-415 թթ, ենթադրաբար՝ Տարոն գավառի Խորնի կամ Խորոն գյուղում։ 15-16 տարեկան հասակում Վաղարշապատում ուսանել է Մեսրոպ Մաշտոցի և Սահակ Պարթևի մոտ։ 434-435 թթ ընթացքում, ուսուցիչները նրան այլ աշակերտների հետ ուղարկել են Եգիպտոս։ 5-6 տարի ուսանելուց հետո Խորենացին և իր ընկերները բռնել են վերադարձի ուղին և ճանապարհվել դեպի Հունաստան։ Նրանք տեղ են հասել իրենց ուսուցիչների՝Սահակ Պարթևի և Մեսրոպ Մաշտոցի մահվանից, այսինքն՝ 440 թ փետրվարից հետո։ Մովսես Խորենացու մատենագրական վաստակի թագ ու պսակը Պատմություն Հայոց երկն է, որը նա գրել է իշխան Սահակ Բագրատունու խնդրանքով։ Հայոց պատմությունը ազգային ինքնաճանաչման, քաղաքական-հայրենասիրական դաստիարակության ուսումնական ձեռնարկ է, որն ընդրգկում է հայ ժողովրդի ձևավորումից մինչև 5-րդ դար ընկած պատմությունը Ըստ Ստեփան Մալխասյանցի՝ Խորենացին առաջինը եղավ, որ գրեց հայ ազգի պատմությունը սկզբից մինչև իր ժամանակները.... Սա մի ծննդյան վկայական էր մեր ազգի համար, որ մինչև այդ ժամանակ չգիտեր, թե ո՞վ է ինքը և ի՞նչ ծագում ունի...:

This is P.D. Ouspensky's Tertium Organum, which he believed was the third major philosophical synthesis, the previous being those of Aristotle and Bacon. Ouspensky (1878-1947) was a mystic who traveled widely in Europe and the East looking for esoteric knowledge. He later studied with G.I. Gurdjieff. In this book, he uses the concept of the fourth dimension as an extended metaphor for the esoteric nature of reality. Einstein and other physicists had at that time validated the study of higher dimensions, and Ouspensky was fixated on this idea. One can only wonder at what he would think of string theory, parallel universes, and the holographic universe hypothesis (the latter of which he prefigures in this book).

Frederick Lewis Allen (July 5, 1890 Boston, Massachusetts - February 13, 1954 New York City) was the editor of Harper's Magazine and also notable as an American historian of the first half of the twentieth century. His specialty was writing about what was at the time recent and popular history. His best-known book was Only Yesterday, a book chronicling American life in the 1920s. (wikipedia.org)

Ալեքսանդր Շիրվանզադեն (իսկական անունը` Ալեքսանդր Մինասի Մովսիսյան, Շիրվանզադե` Շիրվանի որդի) ծնվել է 1858թ. ապրիլի 18-ին Շամախիում Մի քանի տարի Շամախիի հայոց թեմական ու ռուսական գավառական երկդասյան դպրոցներում սովորելուց հետո թողել է ուսումը և, ընտանիքին օգնելու նպատակով, մեկնել Բաքու, իսկ 1883-ին տեղափոխվել Թիֆլիս Շիրվանզադեի լավագույն երկերի մեծ մասը գրվել են XIX դ. վերջին և XX դ. սկզբին Չար ոգին, Կրակ, Արտիստը, Մելանիա, Խնամատար, Ո՞րն է մայրը վիպակները այդ ժամանակի իրականության արտացոլումն են, որոնցում հեղինակը ներկայացրել է հայ մարդու տխուր, դաժան ու ողբերգական կյանքի պատմություններ Վիպակների հերոսներից յուրաքանչյուրը դժբախտ է յուրովի,նրանց ապրումները, տառապանքը, սիրո և կյանքի կորստյան պատճառը դարձյալ սոցիալական, հասարակական, բարոյական խնդիրներն են

Հայ գրող Բագրատ Այվազյանը ծնվել է 1862թ. հունիսի 20-ին Թիֆլիսում Ավարտել է Թիֆլիսի Ներսիսյան դպրոցը և երկար տարիներ զբաղվել է ուսուցչությամբ (1882-97թթ.): Բ.Այվազյանը իր Անիի կործանումը (նաև Անին ծախվեցավ վերնագրով, 1905թ.) Աշոտ Երկաթ (1893-94թթ.), Հյուսիսի արծիվը (1901թ.), պատմավեպերում և Սասունը այրվում է (1913թ.) դրամայում արտացոլել է հայ ժողովրդի պայքարը օտար զավթիչների դեմ

Հայ նշանավոր գրող Նար-Դոսը `Միքայել Հովհաննիսյանը, ծնվել է 1867թ.-ի մարտի 1-ին Թբիլիսիում և մահացել 1933թ.-ի հուլիսի 17-ին նույն քաղաքում Նար-Դոսի լավագույն ստեղծագործություններից է Պայքար (1911 թ.) վեպը, որտեղ գրողը ձգտել է ցույց տալ ժամանակի հասարակական գլխավոր հոսանքների՝պահպանողականների և ազատամիտների բախումը, շոշափել է սոցիալական խնդիրներ, պատկերել կյանքի մեծ ու փոքր ողբերգությունները, սիրո ողբերգությունը, մարդու հոգու անտեսանելի ծալքերը և օրհասական պայքարը, քննադատել հասարակության անտարբերությունն ու արհամարհանքը անհատի հանդեպ Վեպը Մանեի անձնական կյանքի դրամայի մասին է Մի առիթով գլխավոր հերոսուհին՝ Մանեն ասել է, թե ամուսնացած կինն իրավունք չունի սիրելու ուրիշ տղամարդու Եվ սակայն հայտնվել է հակասության արանքում՝ լինելով ամուսնացած կին, սիրում էր ազատամիտ Բադամյանին

Վախթանգ Անանյանը ծնվել է (1905-1980 թթ) Դիլիջանի գավառի Պողոսքիլիսա (հետագայում՝ Շամախյան) գյուղում (այժմ՝ Դիլիջան քաղաքի շրջագծում)։ Սկզբնական կրթությունը ստացել է տեղի գյուղական դպրոցում։ 1915 թ - ին ընդունվել է Դիլիջանի ծխական դպրոցը, բայց ուսման վարձը վճարել չկարողանալու պատճառով երկու տարուց հետո դուրս է մնում դպրոցից։ Հետագայում գրողը ցավով հիշում է. - Ավարտվեց իմ ուսման ժամանակաշրջանը։ Դրանից հետո իսկական դպրոց այլևս չեմ տեսել։ Իմ դպրոցը եղել է մայր բնությունը, որի գրկում ես մեծացել եմ։ Վ. Անանյանը հայ գրականության մեջ լինելով արկածային ժանրի հիմնադիրը, ստեղծեց հայ արձակի մնայուն արժեքներ։ Սևանի ափին և Հովազաձորի գերիները վեպերում բնանկարիչ գրողը ընթերցողի առջև բացում է մի նոր կախարդանքների աշխարհ, հրաշքների մի նոր գանձարան, որով գերում է մանուկ ու մեծ ընթերցողին։ Այս ստեղծագործությունները մեծ ճանաչում են բերել հեղինակին։ 1934 թ.-ին հրատարակվեց Որս պատմվածքների ժողովածուն, որը ամբողջությամբ նվիրված է բնությանը և ընթերցողը ճանաչեց նրան, որպես հայրենի բնությունը հետաքրքիր ու գեղեցիկ պատկերներով նկարագրող հեղինակի։ Վ. Անանյանի Որսորդական պատմվածքներ ժողովածուն նույնպես նվիրված է հայրենի բնությանը, սակայն այստեղ ի հայտ է գալիս բնություն - մարդ կապի գեղարվեստական մարմնավորումը։ Պատմվածքների հիմքում ընկած է մայրական սիրո զգացումը։ Մանկուց մորը կորցրած գրողը, որ բնությունից է ստացել մոր կարոտն ու ջերմությունը, հաճախ է մտախոհ խորհում՝ մոր սիրտը մեկ է. կուզե մարդ լինի, կուզե կենդանի։

Right Ho, Jeeves is a novel by P. G. Wodehouse, the second full-length novel featuring the popular characters Jeeves and Bertie Wooster, after Thank You, Jeeves. It also features a host of other recurring Wodehouse characters, and is mostly set at Brinkley Court, the home of Bertie's Aunt Dahlia. It was first published in the United Kingdom on October 5, 1934 by Herbert Jenkins, London, and in the United States on October 15, 1934 by Little, Brown and Company, Boston, under the title Brinkley Manor. Before being published as a book, it had been sold to the Saturday Evening Post, in which it appeared in serial form from December 23, 1933 to January 27, 1934, and in England in Grand Magazine from April to September 1934.

Booker T. Washington recalled his childhood in his autobiography, Up From Slavery. He was born in 1856 on the Burroughs tobacco farm which, despite its small size, he always referred to as a "plantation." His mother was a cook, his father a white man from a nearby farm. "The early years of my life, which were spent in the little cabin," he wrote, "were not very different from those of other slaves." He went to school in Franklin County - not as a student, but to carry books for one of James Burroughs's daughters. It was illegal to educate slaves. "I had the feeling that to get into a schoolhouse and study would be about the same as getting into paradise," he wrote. In April 1865 the Emancipation Proclamation was read to joyful slaves in front of the Burroughs home. Booker's family soon left to join his stepfather in Malden, West Virginia. The young boy took a job in a salt mine that began at 4 a.m. so he could attend school later in the day. Within a few years, Booker was taken in as a houseboy by a wealthy towns-woman who further encouraged his longing to learn. At age 16, he walked much of the 500 miles back to Virginia to enroll in a new school for black students. He knew that even poor students could get an education at Hampton Institute, paying their way by working. The head teacher was suspicious of his country ways and ragged clothes. She admitted him only after he had cleaned a room to her satisfaction. In one respect he had come full circle, back to earning his living by menial tasks. Yet his entrance to Hampton led him away from a life of forced labor for good. He became an instructor there. Later, as principal and guiding force behind Tuskegee Institute in Alabama, which he founded in 1881, he became recognized as the nation's foremost black educator. Washington the public figure often invoked his own past to illustrate his belief in the dignity of work. "There was no period of my life that was devoted to play," Washington once wrote. "From the time that I can remember anything, almost everyday of my life has been occupied in some kind of labor." This concept of self-reliance born of hard work was the cornerstone of Washington's social philosophy. As one of the most influential black men of his time, Washington was not without his critics. Many charged that his conservative approach undermined the quest for racial equality. "In all things purely social we can be as separate as the fingers," he proposed to a biracial audience in his 1895 Atlanta Compromise address, "yet one as the hand in all things essential to mutual progress." In part, his methods arose for his need for support from powerful whites, some of them former slave owners. It is now known, however, that Washington secretly funded antisegregationist activities. He never wavered in his belief in freedom: "From some things that I have said one may get the idea that some of the slaves did not want freedom. This is not true. I have never seen one who did not want to be free, or one who would return to slavery." By the last years of his life, Washington had moved away from many of his accommodationist policies. Speaking out with a new frankness, Washington attacked racism. In 1915 he joined ranks with former critics to protest the stereotypical portrayal of blacks in a new movie, "Birth of a Nation." Some months later he died at age 59. A man who overcame near-impossible odds himself, Booker T. Washington is best remembered for helping black Americans rise up from the economic slavery that held them down long after they were legally free citizens. (source: Booker T. Washington National Monument)